Ośrodek narciarski Austrii, Pitztal, znajduje się na terenie najwyższego punktu krainy Tyrolu – Wilspitze. Wysokość tego szczytu sięga 3774 metrów, co gwarantuje możliwość jak najdłuższej jazdy na nartach na jego stokach. Znaczna ilość wysokiej jakości naturalnego śniegu nie tylko sprawia wiele radości jeżdżącym, ale także sprawia, że ​​sam proces jest bezpieczniejszy. Lokalne trasy są odpowiednie dla narciarzy na wszystkich poziomach, od początkujących po profesjonalistów. W szkółkach narciarskich kompleksu narciarskiego, które są przeznaczone do szkolenia zarówno dorosłych, jak i dzieci w różnym wieku, doświadczeni instruktorzy uczą każdego podstaw umiejętności jazdy na nartach.

Różnorodność ukształtowania terenu i szerokie możliwości uprawiania sportów zimowych przyciągają tu nie tylko narciarzy, ale także snowboardzistów, freeriderów i carverów. Jednocześnie łączna długość torów wynosi ponad 272 kilometry. Pitztal wyróżnia się także infrastrukturą rozrywkową i szerokim wyborem hoteli, wśród których dominują hotele trzy i czterogwiazdkowe, dość przystępne cenowo dla turystów o przeciętnych dochodach. Dogodna lokalizacja, zaledwie 65 kilometrów od lotniska w Innsbrucku , daje gościom kurortu możliwość urozmaicenia czasu wolnego poprzez ciekawą i pouczającą wycieczkę do tego pięknego miasta.

W Pitztal znajduje się kilka terenów narciarskich połączonych ze sobą kolejkami linowymi, po których poruszają się szybkie wyciągi, dowożące wczasowiczów do różnych punktów kompleksu narciarskiego. Niedaleko wioski Erzens, na wysokości około półtora tysiąca metrów, znajduje się teren narciarski Hochzeiger, z różnicą wysokości ponad 900 metrów. Obszar ten jest odpowiedni dla wszystkich kategorii narciarzy. Trasy dla profesjonalistów znajdują się na wysokości ponad 2500 metrów, a trasy dla początkujących i średniozaawansowanych narciarzy są ograniczone do wysokości półtora tysiąca. Jest też snowpark z fajką hi-fi dla snowboardzistów oraz kilkukilometrowy oświetlony tor saneczkowy. Nieco wyżej, na poziomie dwóch do trzech tysięcy metrów, znajduje się teren narciarski Rieflsee, bardziej polecany profesjonalistom i doświadczonym narciarzom. Najwyższym terenem narciarskim w ośrodku jest lodowiec Pitztal , położony na wysokości od 1750 do 3440 metrów. Grubość pokrywy śnieżnej jest tu zawsze dobra, a trasy dzielą się głównie na trudne i średnie kategorie trudności, choć są też trasy dla niedoświadczonych narciarzy. Wszystkie są ze sobą połączone iz dowolnego miejsca można dotrzeć do ośrodka i stacji wyciągów.

Ośrodek narciarski Pitztal, Austria

500 metrów od zbocza Riflsee znajduje się wioska Mandarfen, rozłożona na wysokości 1675 metrów nad poziomem morza. Większość tras prowadzi stąd bezpośrednio na lodowiec Pitztal, na który również można wjechać dwoma kolejkami linowymi. Najpierw Pitzexpress zabiera turystów do stacji pośredniej, skąd za pomocą wyciągu Pitzpanoramabahn wjeżdżają na szczyt góry Hinter Brunnenkogel, na wysokość 3440 metrów. Stacje wyciągów zlokalizowane są w bezpośrednim sąsiedztwie hoteli, co pozwala przebywającym w nich turystom na swobodne poruszanie się po terenie regionu już od progu ich hotelu. Poziom lokalnych hoteli jest ograniczony do trzech i czterech gwiazdek, ale ich jakość jest dość wysoka. Mandarfen należy do dzielnicy St. Leonard, która rozciąga się wzdłuż całego masywu górskiego i obejmuje kilka innych osad,

Pod wieloma względami sławę słynnego rodzinnego kurortu Pitztal zyskał dzięki dwóm nowoczesnym ośrodkom narciarskim dla dzieci Bambinipark i Kinderland. Są doskonale wyposażone i co roku przyjmują dużą liczbę gości.Szkoły pracują pod okiem doświadczonych certyfikowanych instruktorów, którzy „wsadzają” dzieci na narty wysokiej jakości iw jak najkrótszym czasie. Ponadto istnieje przedszkole, które przyjmuje dzieci od trzeciego roku życia. Jako wspaniały prezent dla rodziców ośrodek przygotował specjalną kartę Bombini dla wszystkich młodych narciarzy do lat dziesięciu. Uprawnia dzieci w tym wieku do bezpłatnej jazdy w dowolnej strefie.

Dla turystów pragnących urozmaicić program pobytu w ośrodku przygotowano piękny kompleks sportowy wyposażony nie tylko w boiska sportowe, kręgielnie i kręgielnię, ale także basen, saunę i solarium. Zmęczeni sportem mogą zrelaksować się w tutejszych restauracjach i docenić jakość szwajcarskiej kuchni, a także pobawić się na dyskotece, wybrać się do kina czy odwiedzić sklep. Większość obiektów rozrywkowych znajduje się w wiosce Mandarfen, gdzie głównym obiektem rozrywki jest bar o specyficznej nazwie „Kociołek Czarownic”, zaprojektowany w najlepszych tradycjach amerykańskich horrorów.

Pitztal ma jedną ważną cechę wyróżniającą spośród większości ośrodków narciarskich w Austrii. Sezon trwa tu od końca września do połowy czerwca. Wynika to z wysokogórskiego położenia ośrodka i znacznej ilości naturalnego śniegu zalegającego w rejonie lodowca Pitztal aż do samego lata. Duża liczba tras i ich duża geografia pozwalają narciarzom przebywać na różnych terenach narciarskich bez koncentrowania się w jednym miejscu. W ten sposób powstaje pojawienie się niewielkiej liczby wczasowiczów. Tymczasem ośrodek ten cieszy się dobrą opinią w Europie, a co roku przyjeżdżają tu tysiące miłośników sportów zimowych, aby podziwiać malownicze krajobrazy z wysokości prawie 3800 metrów i cieszyć się jazdą na nartach po nieskazitelnych, ośnieżonych górskich stokach tego regionu.

Pitztal w szczegółach

W ostatnich latach lodowiec Pitztal stracił część swoich śladów. I tak było ich mało – 68 km lodowca razem z Rifflsee, a tras było 40,6 km. Nie, nigdzie nie poszły, po prostu trzeba było je ponownie zmierzyć zgodnie z nowymi wymaganiami – w linii prostej. Na samym lodowcu jest ich zaledwie 22,2 km.

Najwyższy punkt lodowca ma wysokość 3440 m. Jest to najwyższy lodowiec w Tyrolu. W związku z tym istnieje również najbardziej położona kawiarnia, tylko nie w Tyrolu, ale w całej Austrii. Asortyment potraw w nim jest taki sobie, pójdzie na przekąskę.

W dolinie Pitztal znajdują się 3 tereny narciarskie: Hochzeiger z 40 km tras zjazdowych, Rifflsee i lodowiec Pitztal. Rifflsee i lodowiec są ze sobą połączone i można się z jednego do drugiego dostać (tylko dolną częścią wyciągów), ale Hochzeiger stoi z boku, bliżej wejścia do doliny od strony autostrady i kolei .

Z lotniska w Monachium można dojechać pociągiem do stacji Imst-Pitztal, a stamtąd autobusem 4204, który kursuje do Pitztal co godzinę. Na stronie pitztal.com jest zaznaczone, że trzeba poprosić właścicieli domu o voucher, wtedy przejazd autobusem z dworca i z powrotem jest bezpłatny. Dla innych pasażerów podróżujących tam i z powrotem w dolinie, podróż z podobnymi dokumentami jest również bezpłatna do miejscowości Arzl

Już mniej więcej wymyśliliśmy, jak tam dojechać, teraz zdecydujmy, gdzie zamieszkać. Wzdłuż doliny, jak paciorki na sznurku, nawleczone na drogę biegnącą wzdłuż rzeki Pitz, maleńkie wioski i osady. Jeśli jeździsz na nartach na Hochzeiger, to lepiej mieszkać w Jerzens, a jeśli planujesz jeździć na nartach na lodowcu od strony Rieflsee, to do wyciągów narciarskich w Mandarfen można dojść pieszo. Do wszystkich innych miejsc można bez problemu dojechać autobusem dla narciarzy. W końcu każda wieś ma swój przystanek. Ale wskazane jest, aby osiedlić się nie dalej niż przystanek Zaunhof Hairlach. (Możesz łatwo znaleźć to miejsce na Google Maps). Ponieważ liczba skibusów wyraźnie spada. Od Hairlach po lodowiec jest ich wystarczająco dużo, aby uniknąć niedogodności. Począwszy od Weißwald jest ich jeszcze więcej, ale mieszkania również stają się zauważalnie droższe bliżej Mandarfen. Oczywiście, jeśli jedziesz samochodem, nie ma znaczenia, gdzie mieszkasz.

Mandarfen

Jeśli jedziesz samochodem, możesz kupić w Imst w drodze do Pitztal . W pobliżu autostrady znajduje się duży kompleks centrów handlowych. Kilka supermarketów, w tym sportowych.

Restauracje w dolinie są znacznie lepsze niż sklepy. Ale mimo wszystko nie każda wioska ma taką. I znowu Mandarfen wygrywa, jest ich tu najwięcej. Okazuje się więc, że pod względem infrastruktury Mandarfen i Jerzens u podnóża Hochzeiger są najlepsze w dolinie. Ale życie na wsi jest całkiem możliwe, jeśli podejdziesz do tego świadomie. Interaktywna mapa doliny pomoże Ci wszystko zrozumieć i poznać infrastrukturę. Klikając na ikony, możesz wyświetlić na nim interesujące Cię obiekty, sklepy, restauracje, przystanki autobusowe itp.

W odległości spaceru od Eggenstall znajduje się również piekarnia i mały sklep spożywczy.

Pada śnieg, co za radość!

Widok z balkonu

Ustaliliśmy, gdzie mieszkać i gdzie zjeść, teraz pora porozmawiać o nartach. Usprawiedliwiajmy się od razu, że nie mieliśmy okazji jeździć na Hochzeiger, mamy mgliste wrażenia z Riflsee, byliśmy tam kilka razy przy złej pogodzie . Najczęściej jeździli na łyżwach po lodowcu, a raz pojechali do Kaunertal. Ale o wszystko w porządku. A od karnetu trzeba zacząć, bo tu są niuanse. Dwa rodzaje karnetów narciarskich:

Pitzthaler Glacier + Rifflesee Skipass – przy zakupie karnetu na 6 lub więcej dni lodowiec w pobliskiej dolinie Kaunertal jest wliczony w cenę na 2 wybrane dni.

Pitztal Regio Skipass – jest droższy i obejmuje lodowiec z Riflsee, Hochzeiger i Imst. Ale z jakiegoś powodu Kaunertal nie jest już uwzględniony. Szkoda, bo chcę jedno i drugie.

Warto również wspomnieć o karnecie narciarskim na 5 lodowców Tyrol Biały 5. 10 dni do wyboru w sezonie. Chociaż jest bardziej odpowiedni dla mieszkańców.

Najbardziej nielubiana jest dolna kolejka Glacier Express, nazywana przez nas „metrem”:

Metro w Kijowie w godzinach szczytu, to jest to. Przynajmniej w Kijowie pociągi kursują częściej. Jego produktywność jest niska, więc musiał długo czekać. A potem – jechać na stojąco w wagonie gęsto upakowanym narciarzami biegowymi.

Weszliśmy do górnej stacji metra, tam jest samoobsługowa restauracja Intersport i wypożyczalnia samochodów. Dla zupełnych początkujących można udać się w prawo, na krótki trąbkę na stoku edukacyjnym. W pobliżu – długi, długi bugel. Wzdłuż niej biegną wspaniałe tory, niebieskie z jednej strony, czerwone z drugiej.

Na czerwonym zawsze ktoś trenuje.

Tuż przed nami znajduje się nowa nowoczesna gondola Windschritzbahn. Jak UFO, które wylądowało w Alpach.

Tutaj prowadzi do najwyższego punktu, do znaku 3440 m. Taras widokowy oferuje wspaniały widok przy dobrej pogodzie.

W dół prowadzą wielkie czerwone szlaki. Co więcej, w górnej części nawet trochę czernieją, a następnie układają się. Bardzo lubię latać z tego szczytu na dół kolejną gondolą Mittelbergbahn, okazuje się, że to taki piękny długi tor. Wzdłuż tej gondoli po obu stronach znajdują się również wspaniałe szerokie czerwone trasy. Początkujący też mogą tu jechać – skrajnie w prawo (patrząc w dół), ale tylko do stacji pośredniej. Druga połowa będzie rzeczywiście czerwona. Otóż ​​na samej górze wyjście z gondoli to mały nieprzyjemny odcinek, bo jest wąski i dużo ludzi.

Wydaje się, że na schemacie jest czarna ścieżka, ale w rzeczywistości jej nie widzieliśmy. Wygląda na to, że pozostawiono ją nietkniętą, aby została rozerwana na strzępy przez freeriderów.

Co wychodzi: jeden bugel (nie uważamy za mały), dwie gondole i jedno krzesełko. Nie gęsto. Poza tym trasa wzdłuż wyciągu krzesełkowego jest niebieska i nie byłoby źle, gdyby nie była wykorzystywana jako trasa tranzytowa, wszystko w rzędzie. Ktoś uczy się pierwszych kroków, a ktoś „leci” po nim, by dostać się na dno gondoli. Można też złapać Viebuksa – najniebezpieczniejszy podgatunek snowboardzistów. Viebuk jest tłumaczony z francuskiego jako stara koza. Ale samo słowo viebuk jest bardziej wyczerpujące i zrozumiałe (choć jest francuskie) w odniesieniu do sytuacji na stoku, kiedy ktoś dmucha… wpada na kogoś. Ale trzeba przyznać temu miejscu, że nigdy się to nie zdarzyło i ani razu helikopter ratunkowy nie zakłócił jego spokojnego spokoju.

Może komuś znudzi się mała ilość torów, ale tu takich torów nie ma, nie tędy chodzą, pożeracze kilometrowych torów. Znajdują się tam, za grzbietem, w pobliskiej dolinie Otztal, gdzie znajduje się słynne Sölden . Widzimy nawet jego górną stację.

Krążą pogłoski, że chcą połączyć lodowiec Pitztal z Sölden. Aż trudno sobie wyobrazić, jak będą tu napływać hordy snowboardzistów, psując beztroski spokój, rozdzierając stoki wybojami… Chciałbym, żeby to się nigdy nie wydarzyło. Region otrzyma oczywiście duży impuls do rozwoju, powstaną nowe hotele, sklepy itp. Ale to będzie zupełnie inny Pitztal.

Lodowiec Pitztal słynie z nielicznej populacji. Wprawdzie w sezonie jest tu tak gwarno, że w porze obiadowej brakuje miejsc w restauracjach, ale na szerokich stokach wszyscy się rozchodzą. Czasem jest gęsto, a czasem pusto.

Ośrodek na pierwszy rzut oka ma pole do rozwoju. Tutaj, na przykład, jest ogromne nie zaorane pole. Ile nowych dróg można wytyczyć…

Ale nie zostaną ułożone. Lodowce muszą zostać zachowane, aby przetrwały do ​​następnej epoki lodowcowej. Są nie tylko dla przyjemności narciarzy, ale także częścią złożonego ekosystemu. Podczas gdy biegacze zygzakiem po tym polu lub narciarze wspinają się powoli, bez pośpiechu.

Istnieje (nielegalna) możliwość zjazdu na nartach z lodowca z pominięciem metra. Wcześniej ta trasa była nawet wskazywana na mapie trasy. Ale po wypadku z austriackim autokarem został zamknięty, wymazany z mapy. A ludzie nadal jeżdżą, pilnie omijając znaki zakazu. Ścieżka jest okresowo naprawiana i utrzymywana jako zejście awaryjne do ewakuacji ludzi w przypadku awarii metra. Po tragedii w Kaprunie konieczne stało się awaryjne zejście. Mimo że został zbudowany bez zgody Wydziału Ochrony Środowiska, który stanowczo sprzeciwia się rażącej ingerencji w przyrodę.

W większości mieliśmy szczęście do pogody, był świeży śnieg i lekki mróz. Na koniec wiał silny wiatr i ku naszemu wielkiemu rozczarowaniu zdmuchnął cały śnieg, odsłaniając miejscami błękitny, nagi kontynentalny lód. Oczywiście śnieg przypieczętowany przez pokrywę śnieżną pozostał na torach. Ale to wcale nie to, to zwykły austriacki żelbet. Gdy wiał wiatr, gondola Wildspitzbahn została wyłączona – a co robić, to lodowiec.

I kilka słów o Kaunertal. Jeśli nie masz samochodu, Kaunertal jest dla ciebie bezużyteczne. Skibusy tam nie jeżdżą. A dojazd samochodem nie jest szybki, zajmuje prawie półtorej godziny. Lepiej jechać przy dobrej pogodzie, bo to przecież górska droga, a na samym końcu serpentyny. Niech będzie krótkotrwały i dobrze czysty, ale nie mniej.

Wejście do doliny jest płatne, jeśli posiada się karnet narciarski jest bezpłatne. Przy tej kontroli można kupić karnet narciarski, kto go nie posiada. Dolina jest wąska, prawie wąwozowa, bardzo malownicza i niepodobna do niczego, co widzieliśmy wcześniej. Wygląda surowo, dziko i bezludnie.

Wąska ścieżka wzdłuż pustego zbiornika.

Mała serpentyna – i jesteśmy na parkingu przy wyciągach.

Teren narciarski jest zwarty, trasy są również w doskonałym stanie do samego wieczora. Większość jest w cieniu. Jest wiele szlaków niebieskich, ale są też czerwone i czarne. Możesz jechać z serca na miarę swoich możliwości. Mało jest ludzi bo

Kilka lat temu pod drogą zbudowali oświetlony tunel narciarski i poprowadzili nim nową czarną trasę nr 6.

Ze szczytu można zajrzeć do Włoch. Tu przebiega granica państwowa.

Po włoskiej stronie słońce dobrze grzeje. Dlatego ona i Włochy!

Każdy ma dobry region, ale jedną rzeczą jest to, że jest za dużo bugeli. Ale, jak wyjaśniono, to wyciągi linowe mają najmniej destrukcyjny wpływ na lód, który zresztą jest w ciągłym ruchu z powodu globalnego ocieplenia. W prospekcie emisyjnym czytamy, że lodowiec porusza się 30-50 m rocznie! A każdego lata przyjeżdża tu 35 robotników, by odnawiać podpory pod trąbami. Więc nie narzekaj, baw się dobrze i podziwiaj surowe piękno tutejszych miejsc.